Life With Run

Witajcie Moi Drodzy!

Od dawna mnie tu nie było - już mówię co jest! Na zawody się nie zapisuję - najbliższe pewne starty to Bieg Trzech Kopców, później Poznań Maraton (Korona Maratonów Polski się sama nie dokończy..) :D wcześniej nic nie mam biegowego w kalendarzu - zastanawiam się jeszcze i może dorzucę jakieś dwa biegi górskie i tyle mojego zawodowego biegania.


Tak, dobrze widzicie, uciekłam od zawodów. Medale medalami, atmosfera atmosferą, pakiety startowe pakietami startowymi - ale jeśli mam wybrać: opłacić zawody czy kupić książkę, to (ciekawe czy wiecie..) wolę kupić książkę a na trening pójść do Lasu, o tak, dla siebie i ze sobą. Bez zastanowienia! :)

Jednakże to, że zrezygnowałam w sporej mierze ze startów w zawodach, wcale nie oznacza, że porzuciłam sportową część życia. Co to, to nie. Nie umiałabym tak, a jak doprowadzam do sytuacji, gdy trening był wieki temu (tj. max 3 dni wcześniej) to przestaję być sobą. Nie martwcie się więc, bo trenuję - i powiem nawet więcej - sporo się z tymi treningami dzieje!

Ostatnio moja sportowa część życia się rozwija. Do mojej biegowej aktywności dodałam sobie spacery, siłownię i rower :) Basen nadal leży - kiedyś w końcu na pewno uda mi się dobrać czepek! Echh, wystarczy, że włosy mi się tam zmieszczą, nie muszę wyglądać zjawiskowo..

Jak to u mnie z tymi sportami przy dość przepełnionym dniu? Jak wszystko to łączę? No właśnie nie łączę.. u mnie kalendarz sportowy (i nie tylko ten) wygląda dziwnie, bardzo, lepiej w niego nie zaglądać ;) 

Biegam nadal mało intensywnie, ale ciągle biegam ;) i bawię się świetnie! Chcąc nie chcąc wciąż jestem na etapie, kiedy nie kontroluję tempa, bo nie powinnam się na tym skupiać. Myśleć mam przede wszystkim o sobie i zdrowiu - robi się źle = koniec/przerwa w treningu.

Z bieganiem wychodzi bardzo różnie. Jak przystało na osobę, która nie toleruje gorąca - treningi znoszę źle. Albo nie, powiem inaczej - trening sam w sobie nie jest zły, bo zawsze się można zatrzymać by złapać oddech czy napić się wody, natomiast mój wygląd po takim treningu pozostawia sporo do życzenia. Obrazowo: wyglądam tak, jakbym przed chwilą wyszła z wody :D

Plusem jest jednak to, że przez te ciepłe dni nauczyłam się biegać z butelką wody. Jak kiedyś sprawiało mi to dużą trudność, tak teraz nie mam problemu z tym by złapać 0,75l butelkę wody i pognać na trening. (o tym, jak ważne jest nawodnienie przeczytacie prawie wszędzie)

Spacery wyszły niespodziewanie, rzec można, że były przymusowe. Okazało się, że 20-kilometrowe spacery muszą być - bo jak inaczej sobie radzić, gdy człowiek nie biega i na siłowni nie jest i na rower nie może pójść. Endorfiny gdzieś znaleźć trzeba - i tak, na spacerach też są :D O spacerach więcej nie ma sensu pisać - spaceruje każdy. A moje spacery poza ilością pokonywanych kilometrów nie są takie super, że mogłabym się określić mianem chodziarza. Także spacer jak spacer.. nic więcej.

Siłownia. Ile ja się zastanawiałam czy się na nią zapisać. Ile się pojawiło myśli typu - czy jak się zapiszę, to będę tam chodzić, czy nie będzie mi głupio  ćwiczyć? A jak się okaże, że nie będę wiedziała jak korzystać z tych wszystkich maszyn i ostatecznie będzie tak, że pójdę na siłownię sobie popatrzeć - i co lepsze - popatrzeć na maszyny, a nie na ćwiczących tam mężczyzn!

Po pierwszej wizycie przestawiłam się na tryb "ćwiczę na siłowni i mam nadzieję, że nikt nie zwraca na mnie uwagi". Chyba dobrze, że jednak zwracają i poprawiają technikę jak coś robię nie tak. W końcu lepiej czuć się przez chwilę skrępowana, ale zacząć wykonywać prawidłowo ćwiczenia, niż robić coś dla samego robienia i jeszcze wyrządzić sobie tym szkodę :D przyznaję - zwracano mi już uwagę, radzono, jak łatwiej wykonywać ćwiczenia, a także poprawiano moją nieprawidłową technikę. I tak jest super, tylko dużo czasu potrafię na takiej siłowni spędzić.
Wykonuję sobie sekwencje ćwiczeń - głównie siłowych (coraz więcej powtórzeń, coraz większe obciążenie) i dzięki takiemu wzmocnieniu mięśni będę mogła intensywniej biegać.

Nawet na zorganizowany trening udało mi się pójść. Niestety, ten pomysł nie był jednak udany. Okazało się, że dla moich nieskoordynowanych ruchów tempo było za szybkie i ćwiczenia zmieniane za często. Po takich ćwiczeniach okropnie bolały mnie stawy i inne takie, znaczy nadal bolą - Lekarzu nadchodzę! :( 

Rower. Rower jest super! To moje pierwsze rowerowe wakacje w Krakowie. Ostatnio tyle kilometrów pokonywałam będąc w gimnazjum lub liceum. Nie jeżdżę na nim oczywiście z zawrotną prędkością. Pod strome górki też nie jestem w stanie podjechać - ale do czasu! Prędzej czy później pokonam je w całości na kółkach - i to dwóch. A teraz jest pięknie rekreacyjnie, zwiedzam sobie Kraków. Najlepsze jest to, że takie ponad 30-kilometrowe przejażdżki nie męczą tak jak bieganie. Tylko tak mało kalorii się spala :(

Mimo wszystko nadal najbardziej podoba mi się bieganie - możliwość przebywania w samotności, z głośną muzyką i myślami w nocnym Krakowie..




Powiedz sobie, co daje Ci szczęście. Rób to, co kochasz :)

Tyle rzeczy mam Wam do opowiedzenia, a taka pustka mnie ogarnia, gdy siadam przed komputerem i chcę napisać kilka słów -  tak,  wiemy już, że na kilku się nie kończy, przynajmniej w moim przypadku, gdy opisuję relację z biegu.

Nie przedłużając - dzisiaj przybywam do Was z niedzielnym biegiem. Znaczy nie! Pozwólcie, że powiem wprost - z półmaratonem górskim ! :) Moja Droga Szczawnico, o Tobie mowa :D słuchajcie co się tam działo :)

Do Szczawnicy początkowo miałam jechać z kolegą; plany się zmieniły, a raczej kolega przypomniał sobie, że po zawodach ma koncert i musi bardzo szybko wracać. Niepewna swojej kondycji, zwłaszcza po sprawdzeniu wyników z poprzedniej edycji biegu, stwierdziłam że lepiej będzie jak pojedziemy osobno - żadne z nas nie będzie się stresowało tym, że nie zdążę pojawić się o czasie na mecie.

Do samej Szczawnicy jechało się dość krótko - po około 2 godzinach byliśmy już na miejscu. Po wyjściu z autokaru ze znajomymi zaczęliśmy szukać biura zawodów. Stresowałam się dosłownie wszystkim! Nawet tym, że jeśli jakimś cudem uda mi się zmieścić w czterogodzinnym limicie czasu, to nie zdążę do autobusu - po przeliczeniu okazało się, że miałabym 30 minut żeby na pełnym zmęczeniu dostać się z mety do depozytu, a stamtąd na autobus. Uspokoili mnie trochę znajomi zapewniając, że nie odjadą beze mnie. Jak już się w miarę uspokoiłam znalazłam sobie nowy powód do zmartwień! Tym razem stresowałam się, że ubrałam się nieodpowiednio - planowałam biec na krótko, a w kurtce było mi tak zimno! Do startu tyle czasu, tyle nowych powodów do przedzawodowych zmartwień mogłam wyszukać. :(

Szybko odebraliśmy pakiety startowe, przebraliśmy się, zostawiliśmy rzeczy w depozycie i udaliśmy się w kierunku startu. Trochę sobie pożartowaliśmy. Kolega powtarzał, że ma dwa cele na ten bieg - nie być ostatnim i nie dać się wyprzedzić kijkarzom :D ja natomiast chciałam swój bieg przebiec względnie dobrze. W całym tym stresie pisałam jakieś dziwne smsy, że się boję. Zaczęłam sobie uświadamiać, że nie jestem gotowa na ten bieg, z taką kondycją nie powinnam pojawić się na starcie. Całe moje oczekiwania co do tego biegu zmieniły się diametralnie po przeczytanych słowach "przede wszystkim baw się dobrze!" - przypomniałam sobie po co się zapisałam na ten bieg; nikt przecież nie oczekuje ode mnie jakiegokolwiek wyniku, nawet tego, że przebiegnę. A po co tu startuję? Ja znałam już w tym momencie odpowiedź, Wy może zrozumiecie to czytając tę relację :)

Jeszcze przed startem ze znajomymi przybiliśmy sobie piątki i z uśmiechem czekaliśmy na odliczanie. Mieliśmy biec we trójkę, ale jak zwykle trasa zweryfikowała szybko nasze plany..

Nagle, nagle, nagleee niespodziewanie (bo kto by się tego domyślał na kilka sekund przed startem?) słyszymy 4,3,2,1 start!

Pierwszy kilometr nie zapowiadał tego, co na nas czekało na trasie - wtedy jeszcze wydawało się być całkiem przyjemnie i znośnie. Tutaj widząc, że kolega z jednej strony chce biec z nami, a z drugiej wolałby trochę przyspieszyć, pognałyśmy go mówiąc, że spotkamy się na mecie i niech pędzi ile sił w nogach. Zostałyśmy same, z uśmiechami, nieświadome tego, co nas za chwilę czeka. Już na 2 km powitał nas duuuuży podbieg. Przeszłyśmy do szybkiego marszu przeplatanego biegiem na mniej stromych odcinkach. Ktoś gdzieś przed nami krzyknął, że tak jest do 5 km, a później piękny zbieg aż do mety - tej na 10 km :) zapalona w nas iskierka nadziei dodawała sił, a widoki które ukazywały się nam przed oczami wynagradzały cały trud włożony we wspinaczkę. Było tak pięknie! Aż chciało się zatrzymać i rozglądać dookoła, robić zdjęcia i cieszyć się z tego, gdzie się znajdujemy. Ale to są przecież zawody, trzeba ruszać przed siebie.

Doczekałyśmy się też i cudownego zbiegu, nogi same niosły do przodu, w końcu normalna prędkość i wiatr we włosach :) na ok. 7 km trasa zaczynała się robić coraz bardziej płaska, tempo biegu spadło i pojawiły się trudności. Zwolniłyśmy trochę. Nie wiem, jak ja liczyłam, ale na 7 km wyszło mi, że na metę 10 km biegu zostały tylko 2 km :O dopiero jak na zegarku pojawiła się 8, uświadomiłam sobie, że wprowadziłam koleżankę w błąd  i że czeka ją jeden kilometr więcej ze mną ;) na ostatnich ok. 200 metrach musiałam zostawić ją samą i biec już dalej własną trasą. Krzyknęłam tylko, że ma dać z siebie tyle ile może, że do mety zostało jej tak niewiele i nie może się poddać. (jak się dowiedziałam później na mecie - nie poddała się! Dzielna Dziewczyna! :P )

I tym oto sposobem pierwsze 10 km minęło mi niezwykle szybko, miło i lekko. Po rozdzieleniu trasy na 9,800km skrecilam w lewo, zaczęłam się zastanawiać co ja robię, czemu się teraz mój bieg nie skończył. Biegłam jednak dalej, by za chwilę skraść wolontariuszom banana i wodę i by dalej już pójść szybkim marszem - zaczął się kolejny podbieg! Ajjj, moje nogi :)

Nie mam pojęcia jak to się stało, ale cudowne w tym biegu było to, że ani przez chwilę nie myślałam o tym, że jest strasznie ciężko i nie chce już biec dalej. Podobało mi się, że jak mięśnie zaczęły odczuwać podbieg to ni stąd ni zowad zaczynał się zbieg i bolące nogi mogły odpocząć,zas inne mięśnie mogły zacząć boleć :)

Na 13 km uczepiłam się jakiegoś biegacza przede mną i tak trzymając jego tempo przebiegłam kilka najbliższych kilka kilometrów. Nie wiem dlaczego, ale w pewnym momencie zatrzymał się, odwrócił i spojrzał na mnie, mówiąc że bardzo mu się tu podoba, że biegł tu dwa lata temu i pocieszył mnie, wskazując,  że tam hen hen daleko, gdzie widać już było biegaczy, jest piękny zbieg i łatwa droga do mety. Skoro zaczął rozmowę nieśmiało przyznałam mu się, że dorwałam się go i patrząc na jego plecy przez ostatni czas wmawiałam sobie, że nie mogę się zatrzymać, że jest sens tego biegu. Uśmiechnął się i powiedział, że zawsze jest sens biec :) i na tym rozmowa się skończyła, nie było czasu ani sił na dodawanie czegoś więcej. Ta krótka rozmowa podbudowała mnie do dalszej walki o dotarcie do mety.

Za chwilę okazało się, że jest punkt odżywczy. Zgarnęłam kubek wody i dwie kostki gorzkiej czekolady.

Niestety okazało się, że na postoju potrzebuję mniej czasu niż mój towarzysz, dlatego też to ja musiałam się zająć prowadzeniem, ustalaniem sobie tempa tak, by dotrwać w przyzwoitym stanie do końca. Na jednym ze zbiegów źle postawiłam nogę przez co ta bardzo mi się wykręciła i bolała przez następny kilometr biegu, ale mimo tego nawet przez moment nie pomyślałam, że mogłabym zrezygnować. Cała ta sytuacja chyba nie wyglądała zbyt dobrze, gdyż jakiś biegacz za mną zaczął krzyczeć czy wszystko w porządku - pomachałam i odkrzyknęłam, że tak. Jak podbiegł to przyznałam, że tak naprawdę to boli mnie okropnie, ale nie przejmujemy się i biegniemy :D na kolejnych zbiegach naprzemiennie się wyprzedzaliśmy. Ostatecznie na którymś ze zbiegów objęłam prowadzenie i tak już zostało do końca.

Jakoś po 17 km, na pewnym rozwidleniu dróg stał sobie chłopak, którego zadaniem było wskazywać biegnącym kierunek biegu. Jak  zauważył mnie nadbiegającą (o ile to jeszcze można nazwać biegiem..) zaczął coś tam kibicować i wskazał ręką ścieżkę w którą powinnam wbiec. Krzyknął jeszcze, że teraz to już tylko z górki, więc mam biec ostrożnie. Spytałam go czy serio będzie w dół.. a ten, że tak. I powtórzył raz jeszcze, by biec ostrożnie. Nietrudno się chyba domyślić, co zauważyłam za zakrętem.. tak, piękną stromą górkę, ze sporą ilością błota. Na pocieszenie - jak już się pod nią wtoczyłam, to faktycznie czekał na mnie zbieg.. Taki dowcipniś!

Ostatnie 3 km były niesamowite! Na wyczerpaną już całym dystansem Olę, czekały płaskie kilometry - niby proste, ale po dotychczasowych podbiegach i zbiegach nie zapowiadało się lekko. Zastanawiałam się co zrobić, by się nie zatrzymać, by nie dać upustu swojemu zmęczeniu, nie usiąść nad Dunajcem i nie pokontemplować sobie troszkę. Chcąc, nie chcąc biegłam dalej.

Jakieś 600 metrów przede mną biegł Pan, z towarzyszką na rowerze czy tam rolkach - już nie pamiętam czym się poruszała. Myślałam, że ich nie dogonię, nawet takiego zamiaru nie miałam. Po prostu biegłam przed siebie i nim się obejrzałam - byli tuż przy mnie. Jak już ich wyprzedzałam Pan zaczął mówić do towarzyszki "wiedziałem że mnie wyprzedzi!". Ahhahahahah, na mojej twarzy pojawił uśmiech ! Odwróciłam się i krzyknęłam żebyśmy się ścigali, na co on odparł, że już nie ma sił. Pobiegłam dalej sama. I nagle niespodziewanie dopadła mnie presja - nie wiem po co zaczęłam sobie powtarzać: utrzymaj pozycję, nie daj się wyprzedzić!  W pewnym czasie się zreflektowalam - bo po co mi ta walka? Zawalczyłam o swoje szczęście zmieniając nastawienie (a raczej wracając do tego co było) i biegłam na tyle, na ile było mnie stać - tak by dobiec do mety a nie tak by nie być zostać wyprzedzona :) Ostatecznie i nie zostałam wyprzedzona i dotarłam do mety..