Life With Run

Generalnie jest tak, że poddają się słabi. No w końcu jak to tak można zrezygnować? Przyznać się albo do błędu, albo do bezsilności? Przecież trzeba być idealnym. Perfekcjonizm. Ochh jakie to piękne słowo! Profesjonalista, ileż osób się tym mianem określa, w sytuacji, gdy z profesjonalistą nic wspólnego nie mają. Wręcz przeciwnie.

Trzeba być wzorem do naśladowania. Nie okazywać słabości. Być silnym. Słabi się poddają. 

Co powiedzą gdy nie będzie nowego posta przez dłuższy czas?

Co powiedzą znajomi, jak na endomondo nie zobaczą kolejnego treningu?

Co powiedzą w pracy, gdy przyjdę zaspana i ledwo żywa po ciężkim treningu? 

Co zrobię, gdy będzie kontuzja?

A czy wzorem do naśladowania nie będziemy także wtedy, gdy ogłosimy wszem i wobec, że przegraliśmy i nie wiemy co dalej? Że życie okazało się być dla nas w pewnych aspektach zbyt trudne lub zbyt dużo jednocześnie rzeczy się zdarzyło, żeby móc to wszystko bezboleśnie przejść? Jednak nie poddajemy się, walczymy może z mniejszym zapałem, ale jednak. Nie ustajemy w drodze. Bo bez względu na to, czy jesteśmy szczęśliwi czy też nie - czas się nie zatrzyma specjalnie dla nas.

Jesteśmy ludźmi i każdy ma słabości. Każdemu jest czasem ciężko. Każdy ma wady. I jeśli mi ktoś powie, że się mylę, to wybaczcie mi, ale wyśmieję go. Po prostu.

 

Narzekam. Dużo narzekam. Jeszcze trochę i zacznę przez sen mówić :D wyszukuję wszędzie problemów, jak ich nie ma to je sobie czasem stwarzam. Gdy stworzyć się nie da w danej chwili, to zapisuję się na półmaraton. W końcu półmaraton to miliardy rzeczy do narzekania i stresowania!

I mimo tego całego narzekania, kocham to co robię. Uwielbiam biegać, uwielbiam swoją pracę, uwielbiam się uczyć, uwielbiam spacerować, swoje życie też uwielbiam, nawet gdy ciężko jest. Jak w życiu.

Trening wymaga czasu ode mnie, jak i od każdego, bardzo dużo czasu. Im bardziej się w to zaangażujesz, tym więcej czasu Ci on zaczyna "zabierać" (bądź też dobrowolnie go przeznaczasz na trening). Co prawda, bieganie pozwala mi przezwyciężać codzienność, pozwala uwierzyć, że wszystko da się zrobić. Niemniej jednak, gdy chce się coś osiągnąć naprawdę, to trzeba się zaangażować, oddać się pasji i podążać za nią. Wymaga to wysiłku, ciężkiej pracy, wyrzeczeń. Ustalenia, co jest najważniejsze. Co odpuścić, a z czym warto powalczyć. Mnie bieganie nauczyło tak cierpliwości (odrobinę) i systematyczności. W końcu to kropla drąży skałę, nieprawdaż? :)

Z pracą też jest ciężko. A pogodzenie jej z nauką to już wyższa szkoła zaawansowania. Bycie dobrym pracownikiem wymaga także poświęceń, zwłaszcza zarwanych nocy, w sytuacji gdy terminy gonią, a pisma same się nie napiszą, rozwiązania się same nie znajdą. Dodajmy do tego egzaminy, a mamy już cały zapełniony dzień. Pełen stresu, gonitwy. Bez chwili dla siebie. Chyba że zacznę się utożsamiać z książkami, to wtedy prawie każda chwila będzie chwilą tylko dla mnie, achhh jak cudownie!

Mistrzem może być każdy.

Na koniec zostawiłam to co najcenniejsze dla mnie. To jest miłość i przyjaźń. Tak wśród rodziny, jak i znajomych. Umieć znaleźć właściwych ludzi, z którymi chce się przeżyć resztę życia, których chce się mieć obok, gdy jest ciężko. Z którymi chce się dzielić szczęście. Których po prostu chce się kopnąć w tyłek, gdy zaczynają gadać głupoty lub wariować z tęsknoty. Kto tęskni za kimkolwiek, ten wie co to uczucie może z człowieka zrobić.

Mieć przy sobie kogoś komu można powiedzieć o północy po zjedzonej pizzy czy mega dużej kolacji, może pójdziemy pobiegać.. Jestem pewna, że znajdzie się ktoś, kto po tym, jak spojrzy się na mnie krzywo, ogłosi wszem i wobec moją głupotę ubierze te biegowe buty i wyjdzie ze mną na trening. Udawany trening  - bo jak biegać gdy się człowiek najadł? :D

Mieć obok  kogoś, kto obudzi Cię, gdy film się skończy i będzie udawać, że wierzy w zapewnienia, że się nie spało i z wielkim napięciem oglądało film :D

Otaczać się dobrymi ludźmi, z którymi czujemy się swobodnie i trzymać ich jak najbliżej siebie, ot tyle, aż tyle..

I tak, przyznaję ta moja półmaratońska ucieczka jest trochę poddaniem się i jednocześnie gonitwą za marzeniami - w relacji za tydzień opowiem więcej.

Są chwile, kiedy zwyczajnie mi ciężko, smutno. Chwile, kiedy usiadłabym z kawą w ręku, zapaloną świeczką i patrzyła się bezmyślnie przez okno. Z oczami pełnymi smutku. Tak po prostu.  Niby nic się nie wydarzyło, wszystko zmierza w dobrym kierunku, ale w głębi duszy czuję, że coś jest nie tak, jak być powinno. 

i czas znów szybko minie, ledwo zdążę się rozpakować, trzeba będzie znów z ciężkim sercem wsiadać do pociągu, znów jechać, znów zacisnąć zęby i żyć. Na odległość.

Tak czasem się zastanawiam, dlaczego zdecydowałam się na miasto tak oddalone od domu. Że niby spełniam marzenia i w ogóle, dokładnie tak.

A tak naprawdę strasznie tęsknię. Przesiaduję wieczorami zamyślona, sercem będąc kilkaset kilometrów stąd. Tylko to ciało. Echh, czemu ono nie chce się teleportować? I niby powinnam się przyzwyczaić do takiego życia na odległość. Nie mówić, że chcę do domu i tęsknię za Rodzicami. Przecież stara już jestem, więc nie powinnam się tak zachowywać. No fakt, stara, ale tęsknię i z tej tęsknoty czasem mi jest okropnie źle, cóż poradzić.

Czasem również są sytuacje, kiedy tak bardzo chciałoby się porozmawiać z Mamą. Wysłuchać Jej rad. Po prostu być z Nią. Sama obecność też pomaga. Ale nie można. Zostaje telefon, jednak to nie to samo, przynajmniej dla mnie. 

Tak wszyscy dookoła sobie chwalą te cotygodniowe parkruny, że jest fajnie, bo miła atmosfera, ludzie przesympatyczni, no i czas się jeszcze mierzy. Czemu by nie skorzystać, nieprawdaż?

Mnie od parkrunów odrzucały dwie rzeczy. Na Błonia mam troszkę daleko, więc jeśli chcę szybko przebiec i spróbować walczyć o życiówkę  powinnam dojechać tam komunikacją miejską, a nie porywać się na przebiegnięcie dodatkowych 5 km przed. Ponadto, same Błonia. Narzekam gdzie się tylko da na nie. Nie lubię ich i tyle. Dłużą się jak nie wiem co, jedna dłuuuuuga prosta :(

Ale ostatnia sobota była dniem wyjątkowym. Nie wiem co to się stało, co przyświecało mi w momencie, gdy zadecydowałam, że tak, pójdę na parkrun i zobaczę jak to jest. Czy faktycznie powinnam żałować, że nie przybywam tu co tydzień. Jednak rano wstałam, wyjrzałam przez okno i ... cały mój zapał uciekł. Nie było słońca, nie było ciepło. Było tak.. nieidealnie. Nie tak, jak miało być na moim pierwszym parkrunie. Wróciłam do łóżka, wzięłam książkę i tak zamierzałam spędzić najbliższe kilka godzin.

Jednak w trakcie czytania pojawiły się myśli, że nie warto się poddawać. Nie warto nie robić czegoś co się zaplanowało tylko dlatego, że pogoda jest nieodpowiednia. To głupie rezygnować przez pogodę - strasznie brzmi co?

Z bólem serca odłożyłam książkę i zaczęłam się przygotowywać do biegu. Jednocześnie podejmując decyzję, że dziś na 5 km nie skończę. Skoro już wyjdę to tych kilometrów musi być znacznie więcej.

Na dworze było ok. jednego stopnia. Niby nie pora na kurtkę, ale jakoś głowa nie chciała uwierzyć, że może mi być ciepło w samej bluzce - takie myślenie niebiegacza. Ostatecznie stwierdziłam, że biorę saszetkę na telefon zostawiając kurtkę w domu - jak będzie mi zimno to po prostu szybciej pobiegnę :D

Na sam parkrun dojechałam tramwajem i autobusem. Tak, zamarzałam na przystanku, ale co tam, czego się dla biegania nie robi :)

Na Błoniach umówiłam się z Justyną. Z racji tego, że przyjechałam troszkę przed czasem, zrobiłam sobie kilka krótkich przebieżek by nie stać bezczynnie i nie zamarzać. Później zaczęliśmy się ustawiać na starcie, z Justyną stwierdziłyśmy że nie szarżujemy bo czeka nas dalsza wyprawa (jeszcze nie wiedziałyśmy co z niej wyniknie), wobec tego narzuciłyśmy sobie tempo 5:20-5:30 i biegłyśmy tymi niekończącymi się Błoniami :( tak tym razem, mimo towarzystwa i rozmów nadal nie mogłam cieszyć się bieganiem.. na ostatnim kilometrze Biegacz kazał nam wyprzedzić żółtą kurtkę. Ahhahahah, kto to widział ścigać się z kurtką, ale pomogło, Błonia szybciej minęły. Mam nadzieję, że na Półmaratonie Marzanny będzie też jakaś kurtka, z którą będę mogła się ścigać i dzięki czemu ostatnie Błoniowe kilometry miną mi szybciej lub chociaż dłużyć się nie będą :D

Po ukończonym biegu, rzuciłyśmy się na ciepłą herbatę :) odpoczęłyśmy chwilę i stwierdziłyśmy, że czas biec dalej. Nie chciało się, ale cóż, jak trzeba to trzeba. Miałyśmy pobiec bezpośrednio do Lasu Wolskiego, ale Justyna chciała jeszcze kupić bilet, więc zboczyłyśmy troszkę z trasy i Lasek zostawiłyśmy na później. Po tym jak kupiła, powiedziałam jej coś, co już po parkrunie zaczęło krążyć mi po głowie. Tak nieśmiało spojrzałam na nią ii.. spytałam "Justynaa, bo ja na dzisiaj chciałam zrobić 30 km, chciałabyś ze mną?"Zdziwiona strasznie, ale zgodziła się. Co prawda ostsateczną decyzję o ilości kilometrów miałyśmy podjąć w okolicach 20 km, ale ja już wiedziałam, jak wypowiedziałam to, że chcę przebiec 30 km, to tym razem to zrobię, nawet jeśli ostatnich kilka km będę musiała zrobić na czworaka to je i tak pokonam. Chciałam zapomnieć o wszystkim, przestać czuć, oderwać się od tego co tak mnie zraniło.

I tak sobie pobiegłyśmy do Lasku Wolskiego. Zaczęło się od Alei Waszyngtona i  miało być już tylko gorzej - kto zna te tereny, ten wie jak tam jest. Było górzysto :D jak dla mnie ok. 30 km w takim terenie to czyste szaleństwo. Nigdy takiego dystansu jeszcze nie pokonałam, a porwałam się na górki. Ale co tam, trzeba próbować, bo to jest w życiu najpiękniejsze. Nie zrezygnować ze swoich marzeń, nie poddać się, gdy jest się tak blisko osiągnięcia celu, lecz także nie poddać się, gdy wszystko idzie nie po naszej myśli, ot tak się kształtuje siła człowieka. Don't give up!!!

Podczas pokonywania kolejnych kilometrów znalazłyśmy nie tylko szczęście, lecz także tę upragnioną wiosnę :)

Ostatecznie udało nam się. Zrobiłyśmy te 30 km. Mój zegarek ma gorszą ode mnie kondycję - rozładował się na ok. 26 km, szkoda. Muszę powtórzyć ten trening, by i on również doznał tego zaszczytu, by na garminowym liczniku pojawiła się piękna 30 :)

Nie mówię, że z łatwością przyszło mi przebiec ten dystans. Było strasznie. Chciałam się poddać. Zwłaszcza gdy przede mną pojawiała się góraaaa, a mięśnie odmawiały posłuszeństwa. W trakcie biegu odkryłam mięśnie, o których istnieniu czytałam tylko w książkach (to prawie tak jak UFO :D) Ale i tu znalazłam pocieszenie. Jak jest pod górkę, to będzie i  z górki, kiedyś na pewno :) 

Koło zoo zrobiłyśmy sobie chwilę przerwy - na zakup napoju oraz na zdjęcia ze słoniami :D

Także, ten dość ciężki dystans - raz jeszcze podkreślę 30 km - mam już za sobą. W nagrodę oraz z okazji dnia kobiet sprezentowałam sobie nietypowy, jak na ten dzień prezent - biegowy plecak dołączył do moich biegowych akcesoriów. Na kolejne bieganie idzie ze mną - musimy się poznać i przyzwyczaić do siebie, żeby skutkowało to życiówką na kolejnych zawodach ! :)

Z tego wszystkiego, z poczucia, że jak mogę 30 km to mogę również i 42 km przebiec, tylko trzeba uwierzyć w siebie, trenować i pokochać to co się robi, ot cała filozofia, zapisałam się na maraton wrocławski we wrześniu. Przygotowania czas zacząć! 

Półmaratony i maratonie - strzeżcie się, nadciągam! :)

 

W ubiegłym roku bardzo chciałam wziąć udział w Biegu Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Ostatecznie jednak w Krakowie nie był organizowany ten bieg. A ja, jak to na mnie przystało, nie jeżdżę za zawodami, wobec tego z medalem i samym biegiem musiałam się pożegnać.

W tym roku miało być inaczej. Kraków był jednym z miast, w którym odbywał się ten bieg. Zapisałam się na zawody, nawet opłaciłam start, odebrałam pakiet. I po tym jak miałam go już u siebie w pokoju, okazało się, że muszę wyjechać, w sobotę, dzień przed zawodami. Żeby pakiet się nie zmarnował, chciałam go komuś podrzucić, ale jakoś zainteresowania nie było. Cóż. Numer pozostał mi na pamiątkę.

Na niedzielę wylądowałam w Poznaniu. Tam również był organizowany Bieg Tropem Wilczym. Ooo jak super! Miałam nawet pakiet, dzięki czemu spokojnie mogłam wstać koło 7 i wystartować o 9:30. Marzenia się spełniają :)

Pogoda nie dopisała. Strasznie zimno było z samego rana, a ja nie miałam ani kurtki ani buffa :( na starcie zamarzałam. Zamarzałam jeszcze bardziej, gdy dowiedziałam się, że start biegu zostanie przesunięty o kilkanaście minut, gdyż nie wszyscy zdążyli odebrać pakiet. Z jednej strony dobrze, że Organizator, mimo wcześniejszych ostrzeżeń, postanowił przełożyć start. Gdybym ja była w grupie osób, która nie zdążyła odebrać pakietu (a mało brakowało a tak by się stało) byłabym strasznie zawiedziona niemożnością wzięcia udziału w biegu, zwłaszcza że start został opłacony, a ponadto pojawiłam się w wyznaczonym czasie by pakiet odebrać.

Trasy wcześniej nie znałam. Co prawda było to na Cytadeli, gdzie odbywają się Parkruny, ale jeśli chodzi o bieganie to miałam tam przyjemność trenować tylko raz, późnym wieczorem i to jeszcze gdy padał deszcz. Także jeśli chodzi o tamtejsze trasy, za wiele nie pamiętałam. Organizator mówił o jakichś pętlach, że ci, co biegną na 5 km skręcić muszą w prawo (a może lewo?) a nie lecieć bezpośrednio do mety, bo metę przekracza się tylko raz :D 

Przed startem odśpiewaliśmy Hymn, poczekaliśmy do wystrzału pistoletu i ruszyliśmy. Zaczęło się lekkim podbiegiem i w sumie strasznie nie było. Trasa należała pewnie, jak to większość stwierdzi, do tych łatwiejszych. Mi się biegło dobrze do czasu.. Co prawda od samego początku było niekomfortowo. Zaczęło się złą muzyką - nie przyznam się Wam, co to za utwór był :P w ogóle to muzykę miałam za cicho ustawioną. Później jeszcze okazało się, ze miałam niedopasowaną saszetkę na telefon. Zamiast pięknie trzymać się na biodrach trzymała się na spodniach, pod które ją włożyłam. Jednak i to nie pomagało. Z racji tego że miałam dość luźne legginsy pod wpływem wstrząsów saszetka wraz ze spodniami obniżała się. Co kilkanaście kroków musiałam ją poprawiać. Jakie to było irytujące! Chcę sobie pobiegać, macham rękoma w rytm kroków, żeby za chwilę wybić się z rytmu i użerać się z saszetką i spodniami. Współczuję i pozdrawiam serdecznie tych, którzy podziwiać musieli moje nieudolne powtarzające się próby poprawienia tej saszetki, które skończyły się ostatecznie odpięciem jej i trzymaniem w ręku aż do mety.

Co do samego biegu to przyznaję, że chciałam może nie złamać głupie 25 minut, bo pewnie bym nie podołała, ale chciałam pobiec w nawet przyzwoitym czasie. Ale nie dało rady. Na 4 km odpuściłam. Brzuch który bolał mnie od ok. 2 km doprowadził do tego, że szłam w zawodach na 5 km. Wiem wstyd. Czułam się strasznie. I nie ma żadnego pocieszenia. Po prostu. Strasznie zła na siebie wbiegłam na metę siadając bezpośrednio po przekroczeniu mety. Nie obchodziło mnie to, że jest zimno, że siedzieć nie można od razu po biegu. Co z tego, gdy na trasie zrobiłam z siebie straszną kretynkę. Chciałam ładnie pobiec, tylko tyle. Po to trenuję. Pierwszy raz miałam takie głupie myśli podczas biegu. I wiecie co? Nie chcę ich nigdy więcej! Bez względu na to co by się działo na trasie. Ale tym razem mam dla siebie usprawiedliwienie. Pierwszy raz biegłam w Poznaniu, gdzie niebiegający znajomi czekali na mnie na mecie. Stresowałam się tym trochę. Chciałam przebiec to jak najszybciej, Wbiec ładnie na metę. Ot tak, żeby było fajnie. Ale nie było. Zapomniałam, że z biegu trzeba się tylko i wyłącznie cieszyć

Ale wracając do zawodów ładny medal dostałam :) Jeszcze herbatka do tego była. Po zupę nawet się nie ustawiałam do kolejki, w końcu nie jem mięsa ;P zamiast tego dostałam pobiegowe słodycze :D

Taki właśnie był mój pierwszy bieg w Poznaniu :) trochę nieudany start, ale za to z genialnymi przemyśleniami i postanowieniami!

Zaraz chyba idę sobie na trening -  jak pobiegam, będą frytki! Obym zrobiła te 15 km, inaczej pozostaną mi do zjedzenia kanapki.. bleee ile można!

Teraz zaczynam kolejny raz swoją przygodę z A6W i różnego rodzaju ćwiczeniami na brzuch, bym mogła sobie bezproblemowo biegać. Zaszkodzić nie zaszkodzą, a może tym razem pomogą :)

Ponadto, już się chwalę - zapisałam się na dwa półmaratony! :)

20 marca półmaraton marzanny - trzymajcie ładnie kciuki :)

A drugi to półmaraton górski, o nim później, jak już Marzannę skończę przeżywać. Wszystko po kolei :P