Life With Run

Dziś będzie trochę prywaty, trochę smutku, a przede wszystkim nadziei..

Mam problemy. Od jakiegoś czasu coś zaczęło się we mnie psuć. Początkowo bagatelizowałam całą sprawę - bo też ja jedna jestem na świecie? I opowiadałam dookoła, że albo coś ze mną jest nie tak, albo z zegarkiem. Po cichu liczyłam, że jednak druga opcja okaże się być prawdziwa. Celem zweryfikowania prawdziwości problemu z zegarkiem umówiłam się z Night Runnersami, że podrzucę komuś na poniedziałkowy trening zegarek, by się wreszcie dowiedzieć co szwankuje. Niestety, dla mnie rzecz jasna. okazało się, że sprzęt mam niczego sobie- działa tak jak powinien. I to ze mną po prostu coś jest nie tak.

To chyba od tego momentu zaczęłam się załamywać powoli. Kurczę, muszę zacząć działać w takim razie, bo zaczyna się robić zbyt poważnie, a co gorsza - niebezpiecznie. Przez to, że w październiku/listopadzie raczej sobie odpoczywałam od biegania i trenowałam co najwyżej w domu - całego problemu nie odczuwałam. Było pięknie! A lisotopadowy udział w biegu niepodległościowym miał być powalający. W sumie tak naprawdę mnie powalił, ale dosłownie.. ;P

Nie wiem akurat dlaczego Śnieżnica (może przez to, że to mój ostatni start w 2016 roku?), ale postanowiłam, że będzie ona dla mnie zdarzeniem, po którym pójdę do lekarza -  tak sobie obiecałam. I jak już poszłam - tak przepadłam.. najpierw skierowanie na badania i zakaz biegania do czasu otrzymania wyników. Ok, te 3 dni wytrzymam, a co tam. Wyników się trochę obawiałam, ale nie spodziewałam się, że będzie tak źle. Diagnoza początkowo mnie przeraziła. Dostałam bana na bieganie. Prawdziwego. Od lekarza. Nie chcę :(

I kiedy człowiek chce rzucić się na łóżko, schować pod kołdrą przed całym światem, musi wziąć się w garść i zachowywać tak, jakby jego świat (a przynajmniej jego część) się wcale przed chwilą nie zawalił. Dzięki temu, że nie wróciłam od razu do domu i nie padłam bezwładnie niczym ścięte drzewo, nie załamałam się na tyle, by nie umieć dostrzec też jakiejś dobrej strony tego bana. Tak, sama się dziwię - ale rzeczywiście są też i dobre strony. Bo jak człowiek nie biega to ma czas na szukanie i zapisywanie się na zawody - trudne zawody - no kto mi zabroni co? :D

Nie było jednak tak, że się nie przejęłam w ogóle albo przejęłam się tak mało, że to na mnie w ogóle nie wpłynęło. Wpłynęło - i to bardzo. Zniechęciło mnie to do wszystkiego okropnie! Poza czytaniem książek początkowo nie chciałam godzić się na nic innego. Chciałam być sama w wybranym przez siebie świecie.
Po tym jak już się trochę pobuntowałam, zaczęłam rozmawiać ze znajomymi o całym tym problemie. Ich reakcja na to, co się ze mną dzieje i co teraz powinnam ze sobą zrobić była zaskakująco rozbieżna - od rzucenia wszystkiego związanego z bieganiem (a nawet o zgrozo z aktywnością fizyczną) do trenowania jak dotychczas i zbagatelizowania problemu.

Szukając odpowiedzi na postawione już u lekarza pytanie - "co dalej z treningami", stwierdziłam, że metodą prób i błędów spróbuje znaleźć rozwiązanie. Nie szukam go jednak u znajomych - bo co oni wiedzą?, nie szukam też w internetach - bo ten aż huczy od gotowych rozwiązań. Szukam go natomiast na moich biegowych ścieżkach. Biegnę tyle ile mogę i w takim tempie, na jakie mnie aktualnie stać. I nawet jeśli chcę więcej, mocniej, szybciej, bo teoretycznie jeszcze mogę biec, to zatrzymuję się. Robię przerwę, mimo tego że od razu robi się zimno, gdyż z tyłu głowy zapala mi się czerwona lampka, a głos rozsądku krzyczy: "Stój, bo jak przeholujesz, to skreślisz się w najlepszym przypadku ze świata biegowego, a w najgorszym ze świata."

I tak sobie zbanowana biegam bądź też marszobiegam. I żyje nawet. I korzystam, ile tylko mogę. I poprawiam sobie głównie siłę biegową i bawię się bieganiem tak, jak do tej pory mi się nie chciało - przecież bieganie ciągłym tempem jest takie super. Teraz jednak odkryłam, jak fajne są również inne opcje biegu. A nawet znalazłam czas na robienie zdjęć na treningu! I skoro nie mogę jednostajnie, to robię to na co mnie stać. I tak, będę świetnym biegaczem! Już nawet mam trochę zaplanowanych startów na przyszły rok - z opłatami czekam jeszcze tylko na czwartkową diagnozę, której naprawdę się boję. Tym razem już u innego lekarza - i tu jak powiedzą, że mam nie biegać, to się powstrzymam.

Wolałabym się nie zastanawiać nad tym, co będzie, ale myśli same przychodzą i odejść nie chcą. Tak łatwo tworzyć sobie czarny scenariusz. Niemniej jednak staram się z tym walczyć - m.in. właśnie poprzez wychodzenie na treningi i uświadamianie sobie, że jednak dam radę. Trzeba wiary, by z pokorą móc stawiać kolejne biegowe kroki. I móc cieszyć się z wiatru we włosach, zamarzających uszu, zegarka rozkazującego 72 godzinny odpoczynek. I z pięknego biegowego krajobrazu ! 

Będzie dobrze, co?

A póki co przed czwartkiem korzystam ile się da - wczoraj nawet przebiegłam swoje pierwsze ciągłe zbanowane 10 km! Taka jestem, o! :)

A teraz proszę Was - trzymajcie kciuki! :))

Śnieżnicę przebiec chciałam bardzo! Już w październiku pojawił się w głowie pomysł, by zapisać się na ten bieg, ale przez natłok obowiązków zupełnie o tym zapomniałam. I całe szczęście! Tak miało być, miałam siedzieć w bezpiecznym, ciepłym domu z książką w ręku i kubkiem gorącej herbaty obok.

Jednak ni stąd ni zowąd pojawiło się pytanie: eee nie biegniesz przypadkiem Śnieżnicy?

Jaka Śnieżnica, sobie myślę, co to ma być.. poszukałam i znalazłam! I przypomniałam sobie, że chciałam wystartować. Echh, cóż miałam zrobić? Z jednej strony nie biegam, z drugiej - zapowiadają się fajne zawody, więc jak nie dam rady to sobie najwyżej trochę pomaszeruję. Nie będzie chyba źle, co? I tak się tego trzymałam - i powtarzałam jak mantrę, że będzie dobrze! Cały mój spokój skończył się, gdy pochwaliłam się tym pomysłem w pracy, gdyż podsumowano go krótko - "Uważaj bo będzie bolało. Masz kijki? To w poniedziałek nie przychodzisz do pracy, tak?". Ups, w co ja się pakuję..


Ale co tam. Człowiek zawsze wierzy, tylko w to co chce. A ja tym razem uwierzyłam w to, że tragedii nie będzie. Poza tym ciągle zapewniano mnie, przed i w dniu biegu, że przecież nie może być ciężko - co prawda sprawdzając profil trasy wydało mi się to trochę wątpliwe, ale co tam, chyba wiedzą co mówią! Zresztą już jestem zapisana. Pojadę. Najwyżej nie wystartuję.

Bezproblemowo odebrałam swój pakiet i za chwilę poszłam do szatni, by przygotować się do startu. Co prawda ubrana byłam już na biegowo, ale chciałam przygotować się do tego przedsięwzięcia psychicznie. Zaczynało się robić ciężko. Uśmiechałam się na siłę i myślami uciekałam daleko na trasę, do podbiegów. Później porozmawialiśmy jeszcze chwilę. Zaraz czas był na rozgrzewkę. Przemówienie Księdza. I już.. tak, już trzeba było zacząć biec i przekroczyć linię startu.

Początek biegu przywitał mnie pięknym podbiegiem. Brzuch oczywiście również dzielnie mi kibicował, zagrzewając do walki poprzez ból - dziwny sposób znalazł. Przez to, że dość dawno nie biegałam (a wybrałam się na jak się okazało bardzo wymagający bieg) już na pierwszym kilometrze zaczęło się robić teoretycznie ciężko. Dlaczego teoretycznie? Starałam się nie przyjmować tego co odczuwam za prawdę. Usiłowałam zrzucić to na towarzyszący mi przed startem stres. W związku z takim podejściem udało się ostatecznie przetłumaczyć sobie, że tak naprawdę nie jestem zmęczona, a szybszy oddech na biegu to coś zupełnie normalnego. Dzięki temu bez większych niespodzianek przeżyłam ten początek, dopóki nie przyzwyczaiłam się do wysiłku, gdyż mój organizm zdążył przez ostatni niebiegowy czas zapomnieć co to znaczy się męczyć i czerpać z tego przyjemność.

Teraz już czekał na mnie uśmiech! Trochę poplotkowałam z koleżanką, trochę pozachwycałam się otoczeniem. Na zbiegu minęłam pana z psem - swoją drogą pierwszy raz nie bałam się psa i mogłam biec spokojnie obok! ;)

Jako że nastrój biegacza na ciężkim biegu jest sinusoidą, tak i w moim przypadku było. Niespodziewanie w jednej chwili uśmiech, zastąpiło  przerażenie, ponieważ za chwilę zacząć się miał kilometrowy wielki podbieg. Wydawało się być całkiem przyzwoicie, stromo, ale dość bezpiecznie. Kiedy jednak dotarłyśmy do miejsca, gdzie było coraz mniej drzew - zaczęłam się stresować. Co ja robię - pomyślałam i zaczęło mi się kręcić w głowie ze strachu. Krzyknęłam do koleżanki, że coś jest nie tak, że ja się nie dam ruszyć, przynajmniej przez najbliższych kilka minut. Nie wiem dlaczego, ale zaczęłam sobie wyobrażać, że się na tych liściach poślizgnę, zjadę na sam dół -  w sumie widziałam raczej siebie jak spadam w jakąś przepaść, której nie było (pomińmy.. ;D ). Koleżanka zaczęła mówić, żebym szła, nie patrzyła w dół i będzie dobrze. Przed "przepaścią" chowałam się co pewien czas za drzewa - jakby to w jakiś sposób miało pomóc. Za chwilę podszedł do nas kolejny biegacz - chciałam mu udostępnić kawałek drzewa, ale nie chciał, stwierdził, że jak się oprze, to już w tym miejscu zostanie ;D i tym o to sposobem miałam asekurację i z przodu i z tyłu, jednak nie czułam się bezpiecznie, bałam się, a w głowie miałam tylko "Ola, nie poślizgnij się, bo przepadniesz!". Im wyżej - tym było gorzej. Teraz nie wiem, czego się tak panicznie bałam, jednak wtedy ten strach był taki zasadny, a co gorsza paraliżujący.

Po wielu trudach koleżanka krzyknęła, że widzi chyba koniec wspinaczki! Ojjj jak wtedy zachciało się iść - jak najszybciej skończyć ten męczący podbieg. I udało się! Na górze zatrzymałyśmy się na chwilę, spojrzałyśmy na to, co udało nam się dotychczas przejść, uśmiechnęłyśmy się oceniając że nie jest z nami tak źle. Było pięknie! Miłość kształtuje się w trudach? Tak, pokochałam wtedy podbieg, który przed chwilą pokonałam ;)
Troszkę z żalem ruszyłyśmy dalej. W końcu czekały nas zbiegi i płaska trasa - taka ulga dla nóg. Co prawda, trochę się poslizgałam na tych zbiegach, ale nie na tyle by zwolnić choć na moment. Było super, było lekko.

Znów było pięknie, znów człowiek się uśmiechał, znów wszystko wydawało się być takie możliwe do osiągnięcia. Na jednym ze zbiegów tak sobie biegłyśmy, że zboczyłyśmy z trasy ;D dobrze że było rozwidlenie dróg nieoznaczone w żaden sposób przez organizatora, dzięki czemu wiedziałyśmy, że coś jest nie tak ;) na szczęście wgrałam sobie trasę do zegarka i posiłkując się mapą dość szybko udało nam się odnaleźć właściwą trasę.

Za chwilę był punkt odżywczy - ostatni, to już ok. 12 km, jeszcze 2,5. Powiedziano nam, że tylko jeszcze jedna górka na nas czeka i konieeeec! Podkreślono, że najgorszą część trasy mamy za sobą, więc czas gnać do mety.

Na ostatnim podbiegu, gdzie poziom zrezygnowania osiągał swoje wyżyny a ja jedynie powtarzałam, że tylko idąc ciągle do przodu mogę dostać się do mety, bo przecież z tego miejsca nikt mnie niczym nie zabierze - a szkoda, bo przecież mógłby mnie jakiś rycerz helikopterem zabrać (wtedy pojawienie się rycerza wydawało mi się bardziej prawdopodobne niż to, że o własnych siłach dotrę do końca trasy), poznałam kolejną dziewczynę i stwierdziłyśmy, że aż do mety łączymy siły. No, skoro rycerzy nie ma to cóż począć. Za chwilę podszedł do nas Organizator wraz z ratownikiem, porozmawialiśmy chwilę, odprowadzili nas na szczyt wyciągu. Wskazali jeszcze tylko którędy mamy biec, krzyknęli, że do mety tylko 700 metrów więc pognałyśmy! Znaczy chciałyśmy pognać, ale udało się tylko pobiec w lekko średnim tempie - nogi bolały, a co! Jak się okazało - było o wiele więcej drogi do przebycia niż te kilkaset metrów. Na szczęście rozmawiałyśmy w biegu, to nie dłużyła nam aż tak bardzo droga.

Kilkadziesiąt drzew później usłyszałyśmy jakieś krzyki - to chyba już meta! Poczułam jak moja twarz się wykrzywia - okazało się, że znów zaczynam się uśmiechać.. ;) złapałyśmy się za ręce i pobiegłyśmy prosto przed siebie. Na nią czekali znajomi, mnie wywoływał Organizator (ahhahahah, czasem dobrze mieć numer na wierzchu.. ;) )

Jednak trafiłam na metę. Niezły numer, co?



Po przekroczeniu mety dostałam piwo, które nadal znajduje się u mnie w domu i czeka.. ;D później polałam wodą buty, bo wejść w takich do schroniska nie chciałam - wszystko byłoby czarne. I uciekłam wprost pod ciepły prysznic! W końcu było mi ciepło.. ;)