Life With Run

Zgodnie z zapowiedziami - zaczęłam sobie biegowo działać. Wybieram sobie pory na tyle dziwne, że nikt już nie chce o tym słuchać - echh, martwią się czy raczej mają dość moich opowieści biegowych?
Ale jest cudownie! Móc tak spokojnie pokonywać kolejne kilometry, bez żadnego stresu, bez parcia na wyniki czy uznanie znajomych. Dla siebie. Móc sobie w trakcie treningu usiąść i popatrzeć w niebo. Odpocząć i przeczekać aż brzuch przestanie boleć..



I co z tego, że czasem sił nie ma, jak można sobie przeplatać bieg z marszem? :D oczywiście na te biegowe fragmenty wybieram trudniejsze trasy, coby się podbudować, że jednak mogę, że organizm coś tam jednak pamięta (czyżby?). Straszne jest to, jak po 3 tygodniach niebiegowego treningu i kiepskiego odżywiania - pobijania dziennego rekordu ilości wypitej kawy - ciało się buntuje.. Póki co nabijam sobie puste kilometry, bez jakiegoś planu, ot tak dla siebie - ile to potrwa, jeszcze nie wiem. Ma być pięknie i przyjemnie. I tak jest. I nawet coraz …

Dawno nie dawałam znaku życia, bo też dawno nie biegałam. Tak sobie ostatnio sprawdziłam i byłam w szoku! To już 3 tygodnie minęły, od kiedy porzuciłam swoje biegowe butki. Nie spodziewałam się, że tak szybko czas leci. Ale, ale - już wracam tutaj, przynajmniej na dłuższą chwilę - relacjonowanie, komentowanie, taaak, będzie się działo!




Nie wiem, jak niektórzy po kontuzji szybko wracają do formy. Ja mam za sobą co prawda już kilka treningów, ale ciężko jest. I nie widzę, żeby ta moja forma wracała. Ona buduje się na nowo, całkowicie, nie odbudowuje. Może nie byłoby w tym nic złego albo też łatwiej byłoby mi przyjąć tę biegową niemoc, gdyby nie to, że przez czas mojej absencji coś w tym domu robiłam - ćwiczyłam! Ładnie, pięknie systematycznie.. i co z tego mam? Może chociaż dzięki temu uniknę kontuzji ;)







Czas zacząć kontynuować tę biegową przygodę, by znów było pięknie, by bieganie znów cieszyło, jak kiedyś ! 

Do dzieeeełła, Moi Drodzy! ;))

JEST MOOOOC !